Мейірім тұнып тұрған бар мінезің,
Елжіреткен тасжүрек жанның өзін.
Айт күні, Пайғамбарым,
Жалғызсырап
Отырған бір жетімді шалды көзің.

Арабтардың айт күнгі салты бар-тын,
Балаларға жасайтын тартуды әркім:
Түйеге отырғызып, ойнатушы ед,
Сақталатын жадында жарқын әр күн.

Ойнатпады, бірақ, бұл жетімді ешкім,
Бұл қайғы өзекті өртеп, өкінбес кім?
Көңілін ауламақ боп, жақындадың,
Өзің де жетімдіктің өтінде өстің...

- Балақай, мұң түскендей қабағыңа,
Неге жас үйірілді жанарыңа?!
- Әкем болса, түйеге мінгізер ед,
Жоғалттым пана болар ананы да.

- Қаласаң, анаң - Айша, әкең мен боп
Жүрейін, -
дедің көңілін көтерген боп.
- Отырғызып, ойнатар түйең жоқ қой -
Бұл тілегі баланың өтелген жоқ.

Сондағы елжіреуі-ай жүрегіңнің,
Найзадайын қадалды тілегі ұлдың.
- Кел, мінгін иығыма, мен - зор түйе
Болам, - деп, мұң түндігін түре білдің.

''Түйе'' боп, ''уф, уф'' деген дауысыңа
Елтіген шығар жанның бәрі, сірә.
Қарс айырылып кетпеді аспан қалай,
Жетім деп егілгенде жан ұшыра?!